Het is alweer een tijd geleden dat ik wat van me heb laten horen en ik zit weer binnen een beter internetbereik, dus hoogste tijd voor een update! Ik heb bij de vorige blog nog geprobeerd om foto’s te uploaden, maar dat was niet te doen met deze internetsnelheid. Wie weet, komt er nog eens een nieuwe poging als het wat soepeler gaat.

Ik heb in Liwonde National park een jeep- en bootsafari gedaan. Vooral de bootsafari was een leuke belevenis. Ze bieden ook kanotochten aan, maar dat leek mij niet zo’n veilig idee, als je opzoek gaat naar nijlpaarden en krokodillen. Ik heb dus maar voor het motorbootje gekozen. Je vaart echt tussen de nijlpaarden door en langs de kant zie je al het wild lopen en veel mooie vogels, inclusief de indrukwekkend grote visarend. In Liwonde leven vooral veel olifanten, en daarnaast zie ik veel bavianen,buffels, kudu’s, impala’s, bushbocks, waterbocks en warthogs. Op de kant lagen een paar krokodillen lekker te zonnen. We hebben nog hard gezocht naar de leeuwen en jachtluipaarden, maar we moesten het helaas alleen met pootafdrukken doen. Ik sliep deze dagen in een lodge binnen de omheining van het park. Vanuit mijn bed zag ik op de laatste ochtend de olifanten heerlijk van de boompjes rond mijn boomhut snoepen.

Daarna volgt mijn eerste minibus ervaring. Ja, die beroemde volgeprakte busjes van Afrika waarin alles kan en er altijd nog meer bij kan. Ik zit knusjes op de achterbank. Waar volgens Nederlandse maatstaven maar 12 mensen in passen, pasten er hier toch zeker 25 in, inclusief alle bagage die iedereen meeneemt. In zit met mijn knieën in mijn nek, want onder mij liggen een paar rieten manden. De achterklep is dichtgebonden met een touwtje. Bij zo ongeveer elke stop moeten die rieten manden eruit. Mijn buurman gaat dan op het bankje staan, zodat ik mijn voeten op zijn plek kan leggen en dan kunnen die manden eruit geschoven worden. En we stoppen zo ongeveer elke kilometer, dus dat schiet lekker op. Er klinkt ook regelmatig gekakel en gekraai (letterlijk én figuurlijk) door de bus. Nadat ik wat brommertaxi’s heb afgeslagen word ik met de minibus bij de haven van Monkey Bay afgeleverd. Er tegenover ligt mijn volgende hostel.

Ik was in eerste instantie van plan om een ferry van 2 dagen naar het noorden van Malawi te nemen, maar op het laatste moment gooi ik toch mijn plannen om. Ik heb de afgelopen dagen weinig/ geen andere reizigers gezien en ik heb behoefte aan contact. Op de ferry is het zeer de vraag of je andere backpackers tegen gaat komen. Dus ik besluit de volgende dag af te reizen naar Cape Maclear, de Cote Azur van Malawi. Ik had nooit van mezelf verwacht dat ik heel graag de uber-toeristische plekken wil opzoeken, maar nu keek ik daar gewoon even naar uit. En ja hoor, hier kwam ik gelijk de eerste Nederlanders tegen. Dit was een dagje sociaal doen en relaxed aan Lake Malawi liggen en een avondje spelletjes doen met een paar andere meiden. De volgende dag heb ik samen met een Nederlandse jongen een village tour gedaan door het authentieke Cape Maclear. Het is een visserdorpje en hier zijn lokale mensen overal bezig om netten te repareren, en vis te roken en drogen. Wat een wereld van verschil tussen dit lokale dorp en het stuk wat voor toerisme is gereserveerd. De tour eindigt met een maaltijd bij een familie thuis. Ik mag de nsima maken. Nu krijg ik te horen dat ik het heel goed doe, alsof ik het vaker heb gedaan. Er zit dus progressie in, daar ik de vorige keer nog keihard werd uitgelachen. Het enige puntje van kritiek was dat ik de lepel op de mannen-manier vast had…

De volgende dag is het een lange reisdag naar Nkhata Bay. Na een busrit van totaal 11 uur kom ik er eindelijk (helemaal gebroken) aan. In dit hostel/volunteerproject ontmoet ik Evelien, een Nederlandse vrijwilligster. Wij gaan samen een 3-daagse kayaktour doen, samen met 2 gidsen. ’s Avonds wordt er voor ons gekookt op een kampvuur en worden de tentjes op een strandje opgezet. Het klinkt en begint allemaal erg relaxed! Het is een tocht van zo’n 40 km langs de kust van Lake Malawi. We varen langs allerlei afgelegen vissersdorpjes en de mooie kust en bergen. Bijna overal verspreid staan huisjes en uit al die huisjes komen kinderen rennen. We worden deze dagen wat toegejuicht met azungu azungu! (het meervoud van mzungu). En we blijven maar zwaaien. Wij zijn echt de attractie van de week voor deze kinderen. Een keer was ontvangst wel wat anders. De kinderen rennen gillend weg, de berg op. De gids vertelt dat hun moeder had gezegd dat ze niet naar het water mochten. En nu worden ze bang gemaakt dat die azungu ze komen halen. Over discriminatie en de zwarte piet-discussie gesproken. ;-) In Lake Malawi zitten heel veel prachtige vissen. Tijdens het snorkelen zie je in één oogopslag zo wel honderd mooi-gekleurde visjes. We komen onderweg ook nogal eens oude volgeprakte bootjes tegen. Deze Middellandse zeepraktijken zijn hier dus de normaalste zaak van de wereld…

De eerste dag zitten Evelien en ik rustig kabbelend en kwebbelend samen in een kayak. De tweede dag moeten we ineens de rokken aan (die het gat van de kayak bedekken) en mogen we niet meer samen in een kayak. Direct na mijn lancering snappen we waarom. De rollende golven komen zo ongeveer tot mijn nek en bij de eerste golf schiet mijn rok al los. De kayak loopt dus direct al helemaal vol met water. Zo’n 50 meter uit de kust ligt een vissersbootje, dus we kayakken snel daar naar toe. Ik moet in die boot klauteren en beide kayaks worden gehoosd. Iets verder uit de kust zijn de golven nog steeds hoog, maar wel goed te doen. Als we op de derde dag bij onze eindbestemming aankomen is het nog wel even spannend om het strandje op te varen tussen alle rotsen door. Met deze golven zie je rotsen niet goed liggen. De eigenaar van de lodge vertelt ons later dat hij nogal verbaasd was dat wij met dit weer met de kayak aankwamen. Hij ziet niet vaak zo’n ruig meer. Het is dus blijkbaar toch wel stoer wat wij gedaan hebben. We hebben nu in ieder geval ook gelijk het zeekayakken een keer meegemaakt.:-)

De volgende dag gaan we met een 4x4 terug. De kayaks worden met de waslijn op het dak vastgebonden. Onderweg komen we een politiecontrole tegen (die staan hier op vaste plekken langs de weg). De gordels worden nu dus even netjes omgedaan. De politieagent bekijkt die kayaks eens en als hij hoort dat wij van Nkhata bay naar Ususya zijn gekayakt valt hij bijna om van verbazing: zo’n afstand in 3 dagen? Dat kan helemaal niet! Nou, wij dus wel. :) Even later valt op de helling ineens de motor uit. Er wordt ons even heel koel gemeld dat de benzine op is. Daar sta je dan op een helling en geen benzinestation in de buurt. Maar in Afrika hoef je je hier geen zorgen om te maken; er zijn vast wel mensen die ons wat benzine willen verkopen. We weten nog net de top van de helling te halen en dan rollen we naar beneden. En inderdaad, als we wat mensen vragen om benzine komt er iemand met wat PETflessen aanlopen. 5 Liter benzine later, en we kunnen weer verder.

Dan volgen nog 2 dagen uitrusten. Elke ochtend schrik hier in bed op als er een aap bovenop het dak van mijn hutje springt. Inmiddels ben ik in Lilongwe aangekomen. Morgen krijg ik een korte kennismaking op mijn project en een citytour door Lilongwe en vanaf woensdag ga ik naar het project voor vrijwilligerswerk. Ik ben benieuwd!