Mijn eerste week in Lilongwe zit erop, wat een indrukken! Allereerst overviel de drukte me een beetje, wat een mensen en wat een auto’s. En tussendoor fietsen en lopen er ook nog allemaal mensen over de weg. Het verkeer komt echt overal vandaan en krioelt door elkaar heen. Inmiddels begin ik daar een beetje aan te wennen, al blijft oversteken nog wel opletten. Ik kijk nog regelmatig de verkeerde kant op want ze rijden hier links. Nu kijk ik maar gewoon naar alle kanten 3x zodat ik zeker weet dat ik kan oversteken. Ik ben op de eerste dag een beetje wegwijs gemaakt in de stad, over waar de bank is, de markt en de supermarkt enzo. Ook zijn we bij de chitentjemarkt geweest, de lapjesmarkt van Lilongwe. Hier liggen de lappen stof in allerlei vrolijke kleuren en patronen. Ik koop ook 2 chitentjes om op het project als omslagdoek te dragen. Zo blijft je eigen kleding een stuk schoner. Het is nogal stoffig op het project en die kinderhandjes zijn ook niet altijd even schoon.

Ik ga meewerken op het project Adziwa care. Adziwa is in 1999 opgericht vanuit de Baptist Church als weeshuis. Een jaar later wilden ze zich meer gaan richten om weeskinderen in een gezinssituatie op te laten groeien. Ze zijn toen gestart met het bouwen van huisjes waar (meestal) familieleden van de overleden ouders met de weeskinderen kunnen gaan wonen. Inmiddels bieden ze opvang aan voor de gehele wijk. Adziwa care is een preschool, het meest vergelijkbaar met een peuterspeelzaal. De kinderen die hier komen zijn tussen de 1 en 5 jaar oud. Vanaf 6 jaar gaan ze naar de primary school. Ongeveer de helft van de kinderen die hier komen is wees, de andere helft heeft nog wel één of beide ouders. De lerares wijst mij een paar kinderen aan die wees zijn. Een van de jongetjes is het meest vrolijke jongetje van de groep, wat er al niet achter een lach kan schuilgaan…

De dag begint met een uurtje les. Hierin wordt bijvoorbeeld de kleuren in het Engels geoefend en wordt er wat gezongen. Die lessen gaan wel heel anders dan bij ons. De lerares heeft een twisterspel en wijst de kleur aan en roept dan de kleur in het Engels. Dat moeten de kinderen dan herhalen, en zij roepen dat dan ook heel hard. Als de lerares mij vraagt om de kleuren voor te zeggen, doe ik dat op een iets normaler stemvolume. En de kinderen herhalen mij ook direct op een normaal volume. Ook het zingen en bidden gaat allemaal erg schreeuwerig. Ik vraag of de lerares “read your Bible, pray ev’ry day” kent. Ze kent het niet, maar vindt het een mooie liedje en wil het aan de kinderen leren. We zingen het liedje heel vaak, met de gebaren erbij. De lerares kan alleen de R aan het begin van een woord niet zo goed zeggen, dus de kinderen leren nu “lead your Bible”. Ik probeer maar extra hard die R mee te zingen zodat ze het toch nog goed aanleren.

Dan is het pauze en krijgen de kinderen hun zelf meegebrachte snack. Ze komen dan allemaal met hun tas voor ons staan en wij mogen de snacks uit hun tas halen. Daarna hebben ze tijd om te spelen, tot de maaltijd klaar is. De kinderen krijgen om dag nsima of rijst, aangevuld met een (in mijn ogen) heel klein beetje groenten en vleesvervanger. Nsima wordt hier heel veel gegeten omdat het zo goedkoop is en erg voedzaam. Het is een dikke brij van maismeel. Die nsima ligt bij mij vaak als een blok in mijn maag. Op de dagen dat er rijst is gaat er een gejuich als de kinderen de pan voorbij zien komen: “Mpunga, mpunga, mpunga!” Ze krijgen allemaal een bord vol en eten daar flink van. Het valt mij op dat ze allemaal heel veel eten en er zijn kinderen die bij anderen de restjes gaan halen. Voor sommige kinderen zal dit de enige maaltijd op een dag zijn.

De kinderen spelen weer terwijl de afwas wordt gedaan en de vloer wordt aangeveegd. En dat zijn geen bezems zoals wij ze kennen. Dat doe je hier gebukt met een takkenbosje, bij elkaar gehouden met een stukje plastic. Daarna worden de kinderen die schone kleding mee hebben omgekleed. Het idee erachter is dat het hier zo stoffig is dat de kinderen dan weer schoon zijn om naar huis te gaan. Maar ja, daarna gaan ze weer buiten spelen en vliegt het stof weer om hun oren. En eerlijk gezegd vraag ik me af of het bij hun thuis minder stoffig is. Ik speel ’s middags wat mee met de kinderen. Ik word als klimrek gebruikt. En ze willen allemaal mijn handen vasthouden. Ze zitten dan te voelen aan mijn handen en trekken aan mijn vingers, dus ik krijg elke dag een gratis handmassage. Ineens hoor ik een jongetje weer "read your Bible, pray ev'ry day" zingen, of in ieder geval iets wat erop lijkt. De kinderen proberen mij van alles in het Chichewa te vertellen, maar ik kan alleen maar wat glazig terugkijken. Ze blijven het maar herhalen en begrijpen niet waarom ik er niet op reageer. Ze spreken hooguit een paar woorden Engels (vooral kleuren en cijfers) dus ik kan ze ook niet uitleggen dat ik ze niet snap. Heel soms begrijp ik ze (denk ik) wel door wat gebaren die ze maken of wat aan te wijzen.

Afgelopen week waren er zo’n 25-30 kinderen. Op dit moment wordt het lokaal voor de jongere groep verbouwd, dus alle kinderen zitten bij elkaar. Het was afgelopen week nog vakantie in Lilongwe en maandag beginnen de scholen weer. Het zal dan ook bij Adziwa een stuk drukker gaan worden, beide groepen zo’n 40-50 kinderen. Ik ben benieuwd!

De reis met de minibus is elke dag weer een avontuur. Het lijkt er soms dat ze een wedstrijdje wie er de meeste mensen in de bus krijgt. Je gaat ergens langs de weg staan en wacht tot er een minibus voorbij komt die nog plaats heeft. En anders wordt er wel plaats voor je gemaakt en kan je nog wel ergens tussen. Het is maar goed dat ik niet al te dikke billen heb. Ze hebben me een keer halverwege uit de bus willen zetten, omdat ze niet langs de plek zouden gaan waar ik heen moest. Daar was ik nogal verbaasd over omdat alle bussen die richting Kauma langs Adziwa gaan. Ik had ook al een paar keer duidelijk gezegd dat ik naar Adziwa moest. Ik laat ze nu maar google maps zien en dan snappen ze dat ik naar Adziwa moet; daar komen ze wel langs. Die klemtoon kan best ingewikkeld zijn... Als ik vertrek bij Adziwa en op het pad loop richting de weg waar de minibussen rijden, komen ze me regelmatig al halen. Bij mijn overstap komen er dagelijks heel veel mannen op me af die mij in hun bus proberen te krijgen. Het is dan de sport om de volste te kiezen, zodat hij zo snel mogelijk vertrekt. Mijn reis kost normaal gesproken 300 kwacha. Ik probeer zo veel mogelijk gepast te betalen. Op een dag wordt mij gevraagd nog 200 kwacha bij te leggen. Er barst direct een discussie in de bus los waar iedereen zich mee bemoeit. Ik begrijp eruit dat ze het er totaal niet mee eens dat mij zoveel wordt berekend. De man geeft het een beetje op en vraagt mij dan om 100 kwacha extra. Die geef ik hem maar, het gaat hier om €0,12. Ik zeg elke dag duidelijk waar ik eruit wil, maar ik heb ze nogal eens op het laatste moment aan hun jasje moeten trekken om te stoppen. Er wordt dan een noodstop gemaakt en ik word er in de berm uitgezet.

Afgelopen week zat ik nog alleen in huis, maar gisteren is er een ook een andere vrijwilliger (uit Noorwegen) aangekomen. Komende week arriveren er nog meer anderen, dus het gaat vast gezellig worden!