Inmiddels ga ik al ruim 2 weken naar Adziwa care. Ik begin er steeds meer in te komen, al blijft het nog steeds wennen. Ik moet zeggen dat de taalbarriere mij nog wel erg tegenvalt. De kinderen spreken hooguit wat losse woorden Engels, dus ik kan ze niks duidelijk maken. Het is dat ook lastig om eens een spelletje met ze te gaan doen, want je kan ze niet uitleggen wat de bedoeling is. Sinds een week ga ik samen met Joelle naar het project, ook een Nederlandse vrijwilliger. Dat maakt het al iets makkelijker. Dan kunnen we het in ieder geval bij elkaar voordoen wat de bedoeling is. Ik had die taalbarierre natuurlijk wel van te voren bedacht, maar had er niet bij stil gestaan dat dat zo’n uitdaging zou zijn.

Ik dacht dat ik tijdens mijn reis al wel redelijk aan het Afrikaanse tempo was gewend. Het Afrikaans kwartiertje is mij ook niet altijd even vreemd... Maar op het project ligt het tempo soms nog wel wat lager, al wordt dat tegengegaan door piekmomenten. De medewerkers zitten nogal eens gezellig bij elkaar en kletsen wat af. Naar mijn idee vullen ze daar soms de helft van de dag mee. Dat kunnen wij ons echt niet voorstellen dat onze baas dat goed zou vinden. Die gesprekken gaan allemaal in het Chichewa, dus wij bakken daar niks van. Joelle en ik zijn nu met een aantal muurschilderingen gestart. Zo zijn wij weer even lekker bezig en laten we ook nog wat moois achter. We hebben net een muurschildering van Nijntje afgemaakt en zijn gestart met een Winnie the Pooh. Er staat ook nog een alfabet op de planning die ze dan ook tijdens de lessen kunnen gebruiken. Ik word hier nog eens creatief.

De kinderen zijn hier al snel tevreden. Ze kunnen tijden zoet zijn met een klapspelletje. Ik leer hier ook een Malawiaans klapspelletje van ze. Als ik één kind een keer optil en heen en weer zwaai willen ze vervolgens allemaal. Als wij aan het schilderen zijn hebben wij ook al snel toeschouwers en kunnen ze minutenlang staan kijken hoe wij schilderen. Er is weinig speelgoed en er wordt gespeeld met dingen die in onze ogen afval zijn en vaak ook gevaarlijk. Zo wordt er regelmatig gespeeld met plastic zakjes of een spijker die ze op de grond vinden en gevoetbald met een leeg pakje drinken. Een bal wordt gemaakt van plastic zakjes en elastiekjes.

Dat afval vind je dan ook echt overal. Ik heb in heel Lilongwe tot nu toe nog maar 1 prullenbak op straat zien staan. De mensen laten overal hun afval achter en gooien dit zo uit het raampje van de bus. En er zit heel veel in plastic zakjes verpakt, dus echt overal vind je plastic. Diegene die wel hun afval inzamelen verbranden dit ook vaak nog zelf. Je ziet dus regelmatig kleine brandjes langs de weg en je kan je ook voorstellen wat voor lucht daar vanaf komt. Daarnaast rijden hier ook niet de nieuwste auto’s rond en heeft het al maanden niet geregend, dus er hangt veel stof in de lucht. Wij zijn hier in huis nu dus met z’n allen permanent verkouden en mijn voeten zijn al niet meer schoon te krijgen.

Wij zitten ’s avonds vaak met de kaarsjes aan. Soms omdat het nodig is, soms omdat het veel gezelliger is. Er is een tekort aan elektriciteit in Malawi, dus wordt er regelmatig een wijk of gebied van elektriciteit afgesloten. Dit gebeurt dagelijks en dan zit je voor zo’n 6 uur zonder stroom. Er zou een schema moeten zijn wanneer je zonder stroom zou zitten. Maar dit schema wordt nogal op z’n Afrikaans genomen, dus eigenlijk weet je nooit wanneer je zonder stroom zit. Het klinkt misschien heel lastig, maar je went daar heel snel aan. Als de waterkoker het weer eens niet doet, zet je snel even een pannetje op het gasfornuis. Overal in huis staan kaarsen voor het geval je ’s avonds zonder stroom zit. De lamp in onze woonkamer geeft zo’n ongezellig wit licht dat wij regelmatig ’s avonds de lamp uit doen en de kaarsen aansteken. Heb je ’s avonds een keer stroom, is het nog niet goed. Het enige is dat de boiler het ook niet doet als er geen stroom is, dus met een beetje pech moet je dan onder een koude douche of maar zonder te douchen naar bed.

Je ligt hier elke avond ook al vroeg in bed, meestal tussen 20u en 21u. Maar daar staat tegenover dat we elke ochtend om 4.45u al door een ‘zingende’ imam worden gewekt. Met een beetje geluk slaap je dan daarna nog een uurtje, maar dan begint het toch al echt licht te worden. Wij wonen hier in een van de betere wijken van Lilongwe en iedereen heeft hier een hond. Als er hier één hond begint te blaffen of te janken gaan ze vervolgens allemaal in de buurt af. En ja, dat gebeurt ’s nachts ook nog wel eens. Mijn oordopjes zijn daar niet altijd tegen bestand.