Inmiddels ben ik al weer een week thuis uit Malawi. Ik werd van alle kanten gewaarschuwd voor de omgekeerde cultuurshock, maar die heb ik totaal niet ervaren. Ik ging gelijk weer makkelijk over in mijn Nederlandse leventje, al is het wel weer jammer dat je gelijk weer dingen moet, al dan niet van jezelf… Mijn agenda heb ik weer nodig om niks te vergeten en vooruit te plannen. Wat dat betreft beviel dat Afrikaanse leven wel. Ik vind het weer heerlijk om thuis te zijn, maar als ik foto’s zit terug te kijken krijg ik toch wel weer even een heimwee-momentje. Dus daarom volgt nu nog een verslag van de laatste weken, kan ik zelf ook weer even lekker weg zwijmelen.

Op mijn project Adziwa is het aantal kinderen in de loop der weken aardig gestegen. Toen ik begon waren er zo’n 25 kinderen. Inmiddels zijn dat er rond de 60. De muurschilderingen van Nijntje en Winnie the Pooh zijn af en in de ruimte staan nu allemaal schattige kleine tafels en bankjes. De ruimte is nu in gebruik als dining room en de kinderen krijgen daar tussen de middag de lunch. De laatste dagen stond er elke dag nsima met gedroogde vis op het menu. Die vis smaakt hetzelfde als dat het ruikt en eruit ziet, niet heel smakelijk dus... Ik was vorige week weer erg blij met mijn bruine boterham met kaas als lunch.

We hebben af en toe voor de kinderen wat meegenomen. Op het moment dat ik met een opblaasbal, ballonnen of een bellenblaas kwam aanlopen, ging er een groot gejuich op. Er werd enthousiast meegedaan en alle bellen werden gevangen. Maar het mooiste moment voor ze blijft toch wel als je je fototoestel of telefoon pakt. Ze willen dan allemaal op de foto en gaan daar netjes voor klaarstaan. Iedereen wil hier heel graag op de foto (ook de volwassenen) en als je daarna de foto laat zien kan hun dag niet meer stuk.

In blogs van eerdere vrijwilligers had ik gelezen dat de kinderen dagelijks gewassen worden. Ik vind dit geen overbodige luxe want veel kinderen plakken van het zweet na een dag rondrennen en spelen. Het wassen gebeurde nu niet en toen ik vroeg waarom ze dit meer doen kwamen er allemaal smoesjes. Na doorvragen bleek dat ze geen badjes meer hebben, die werden nu in de keuken gebruikt om (drink)water te halen bij de pomp. Wij zijn op een middag samen met de lerares de stad in geweest en hebben badjes, zeep en vaseline gekocht. De kinderen worden nu weer gewassen en gaan weer schoon en glimmend van de vaseline naar huis.

Op mijn laatste dag heb ik fruit uitgedeeld aan de kinderen. Ik dacht dat ze wat extra vitamientjes wel kunnen gebruiken. De kinderen hebben allemaal gesmuld van het fruit, je zag ze gewoon genieten!

Ook in de weekenden hebben we niet stil gezeten. Ik heb met 3 huisgenoten Nkhoma mountain beklommen. We lopen een stukje het pad af en ineens lopen er 4 kinderen om ons heen. Ze gaan ons helemaal voor tot aan de top en weer terug. Zij lopen flink door en wachten steeds op ons als wij even stoppen voor een foto of om uit te hijgen. Ik denk regelmatig dat ik het niet ga trekken om boven te komen en al helemaal niet op dit tempo. Het eerste stuk stijgt al flink, maar het tweede deel moeten we echt over de rotsen naar boven klauteren op handen en voeten. Maar eenmaal boven is het uitzicht wel adembenemend over de weidse omgeving. Weer terug naar beneden ben ik blij dat ik botten heb om mezelf overeind te houden; van mijn spieren moet ik het niet meer hebben. Onze taxichauffeur vertelt dat hij ‘s middag naar de bruiloft van een goede vriend gaat. We praten daar wat over door en als we quasi serieus vragen of we mee mogen, krijgen we daar een heel serieus antwoord op: "yeah, sure!" Het blijkt vrij dichtbij ons huis te zijn, dus die middag gaan we daar maar even kijken. Zo’n kans laten we natuurlijk niet voorbij gaan. Een grote zaal is heel kitscherig aangekleed en voorin zit het bruidspaar op een podium. Omstebeurt staan ze voor het podium te dansen en als de dj gaat spelen lopen de gasten dansend naar voren en gooien geld naar de bruid of bruidegom. En dat gaat zo de hele middag door. Een van de ceremoniemeesters komt naar ons toe en vraagt of wij soms die wasmachine cadeau hebben gedaan. Ehm, nee…

Bij Adziwa wordt er ook elke zondag een kerkdienst gehouden. Ik ben daar 2x geweest en is erg leuk om mee te maken. De dienst duurt 3,5 uur, maar voelt zeker niet zo lang. De pastor preekt in het Engels, en alles wordt dan in het Chichewa vertaald. Vervolgens zijn er een paar kleine koortjes die elk 3-4 nummers zingen. Dit klinkt zo anders dan de muziek die wij kennen, en is niet te omschrijven in woorden. Dus ik raad je aan om even het filmpje te bekijken onder ‘videos’. Ook het stemvolume wat deze mensen hebben is iets om jaloers op te worden. Als ze met de hele gemeente gaan zingen, gaat iedereen helemaal los en er wordt wat af gedanst. Wij swingen maar een beetje ongemakkelijk mee. Als het tijd is om te bidden, bidt iedereen voor zichzelf hardop. Het is een heel gegons in de zaal en iedereen doet dit met volle overgave. Wat een mooie ervaring om een echte Afrikaanse kerkdienst mee te maken!

Ik nu kan ik thuis alleen nog maar nagenieten! Ik heb inmiddels een selectie gemaakt van mijn foto’s. Dus vind je het leuk om ze te zien? Ik heb de komende 1,5 week nog vrij. 1 November start ik met mijn nieuwe baan bij het Prinses Maxima Centrum, dus op naar het volgende avontuur!

Leuk dat je de afgelopen 2 maanden met me hebt meegelezen!

Zikomo kwambiri!