Nieuwe reisplannen!

Een nieuw jaar, dus tijd voor nieuwe reisplannen! En over 7,5 week is het al zover. Ik hoop van 21 t/m 30 maart een ruime week naar Rwanda af te reizen. Ik sponsor al een aantal jaren een meisje uit Rwanda via Compassion. Compassion is een christelijke organisatie die kinderen in armoede hulp biedt in onder andere onderwijs, medische zorg, emotionele en sociale groei en geestelijke vorming. Dit voorjaar organiseert Compassion een vrouwenreis naar Rwanda. Met zo’n 40 vrouwen bezoeken we projecten die Compassion heeft opgezet, draaien een dag mee in het leven van een Afrikaanse vrouw en bezoeken we de gezinnen thuis. Ook ga ik in deze week mijn sponsorkindje ontmoeten.

Op het project waar we veel tijd door zullen brengen wordt binnenkort het moeder- en babyprogramma geopend. Dit is een plek waar (aanstaande) moeders hulp krijgen om met hun kind een goede start te kunnen maken. De vrouwen krijgen verloskundige zorg voor en tijdens de bevalling en hulp na de geboorte. Als het kindje één jaar oud is wordt hij of zijn opgenomen in het Compassion project en zo blijft goede zorg voor het kind gewaarborgd. Met alle reisgenoten willen we geld ophalen waarmee dit programma haar deuren kan openen en de kosten voor de eerste twee jaar gedekt zijn. Het streefbedrag is €36.000,- en we zijn inmiddels al over de helft.

Help jij ook graag de moeders en kinderen in Rwanda? Doneren kan via deze link (ovv sponsornummer 171101), of stuur mij even een berichtje zodat ik het voor je kan regelen. En als je mij laat weten hoeveel je doneert, zal ik jouw gift persoonlijk verdubbelen!! (met een maximum van totaal €500,- voor het geval iemand helemaal los gaat ) De vrouwen en kinderen in Rwanda zullen heel blij zijn met jouw gift!

Ook worden er nog sponsoren gezocht voor kinderen. Via dezelfde link kan je aangeven dat je een kindje wilt sponsoren. Je krijgt dan een kindje uit een van de projecten die wij gaan bezoeken en mag ik ook jouw sponsorkindje ontmoeten. Natuurlijk zal ik dan een paar mooie foto’s en filmpjes voor je maken zodat het gelijk wat persoonlijker voor je wordt. Mocht je er al een tijdje over nadenken om een kindje te gaan sponsoren, is dit je kans!

Als je deze vrouwen en kinderen helpt (middels donatie of sponsoring), mag je natuurlijk na mijn reis weer een mooi verslag verwachten met bijbehorende foto’s.

Weer thuis

Inmiddels ben ik al weer een week thuis uit Malawi. Ik werd van alle kanten gewaarschuwd voor de omgekeerde cultuurshock, maar die heb ik totaal niet ervaren. Ik ging gelijk weer makkelijk over in mijn Nederlandse leventje, al is het wel weer jammer dat je gelijk weer dingen moet, al dan niet van jezelf… Mijn agenda heb ik weer nodig om niks te vergeten en vooruit te plannen. Wat dat betreft beviel dat Afrikaanse leven wel. Ik vind het weer heerlijk om thuis te zijn, maar als ik foto’s zit terug te kijken krijg ik toch wel weer even een heimwee-momentje. Dus daarom volgt nu nog een verslag van de laatste weken, kan ik zelf ook weer even lekker weg zwijmelen.

Op mijn project Adziwa is het aantal kinderen in de loop der weken aardig gestegen. Toen ik begon waren er zo’n 25 kinderen. Inmiddels zijn dat er rond de 60. De muurschilderingen van Nijntje en Winnie the Pooh zijn af en in de ruimte staan nu allemaal schattige kleine tafels en bankjes. De ruimte is nu in gebruik als dining room en de kinderen krijgen daar tussen de middag de lunch. De laatste dagen stond er elke dag nsima met gedroogde vis op het menu. Die vis smaakt hetzelfde als dat het ruikt en eruit ziet, niet heel smakelijk dus... Ik was vorige week weer erg blij met mijn bruine boterham met kaas als lunch.

We hebben af en toe voor de kinderen wat meegenomen. Op het moment dat ik met een opblaasbal, ballonnen of een bellenblaas kwam aanlopen, ging er een groot gejuich op. Er werd enthousiast meegedaan en alle bellen werden gevangen. Maar het mooiste moment voor ze blijft toch wel als je je fototoestel of telefoon pakt. Ze willen dan allemaal op de foto en gaan daar netjes voor klaarstaan. Iedereen wil hier heel graag op de foto (ook de volwassenen) en als je daarna de foto laat zien kan hun dag niet meer stuk.

In blogs van eerdere vrijwilligers had ik gelezen dat de kinderen dagelijks gewassen worden. Ik vind dit geen overbodige luxe want veel kinderen plakken van het zweet na een dag rondrennen en spelen. Het wassen gebeurde nu niet en toen ik vroeg waarom ze dit meer doen kwamen er allemaal smoesjes. Na doorvragen bleek dat ze geen badjes meer hebben, die werden nu in de keuken gebruikt om (drink)water te halen bij de pomp. Wij zijn op een middag samen met de lerares de stad in geweest en hebben badjes, zeep en vaseline gekocht. De kinderen worden nu weer gewassen en gaan weer schoon en glimmend van de vaseline naar huis.

Op mijn laatste dag heb ik fruit uitgedeeld aan de kinderen. Ik dacht dat ze wat extra vitamientjes wel kunnen gebruiken. De kinderen hebben allemaal gesmuld van het fruit, je zag ze gewoon genieten!

Ook in de weekenden hebben we niet stil gezeten. Ik heb met 3 huisgenoten Nkhoma mountain beklommen. We lopen een stukje het pad af en ineens lopen er 4 kinderen om ons heen. Ze gaan ons helemaal voor tot aan de top en weer terug. Zij lopen flink door en wachten steeds op ons als wij even stoppen voor een foto of om uit te hijgen. Ik denk regelmatig dat ik het niet ga trekken om boven te komen en al helemaal niet op dit tempo. Het eerste stuk stijgt al flink, maar het tweede deel moeten we echt over de rotsen naar boven klauteren op handen en voeten. Maar eenmaal boven is het uitzicht wel adembenemend over de weidse omgeving. Weer terug naar beneden ben ik blij dat ik botten heb om mezelf overeind te houden; van mijn spieren moet ik het niet meer hebben. Onze taxichauffeur vertelt dat hij ‘s middag naar de bruiloft van een goede vriend gaat. We praten daar wat over door en als we quasi serieus vragen of we mee mogen, krijgen we daar een heel serieus antwoord op: "yeah, sure!" Het blijkt vrij dichtbij ons huis te zijn, dus die middag gaan we daar maar even kijken. Zo’n kans laten we natuurlijk niet voorbij gaan. Een grote zaal is heel kitscherig aangekleed en voorin zit het bruidspaar op een podium. Omstebeurt staan ze voor het podium te dansen en als de dj gaat spelen lopen de gasten dansend naar voren en gooien geld naar de bruid of bruidegom. En dat gaat zo de hele middag door. Een van de ceremoniemeesters komt naar ons toe en vraagt of wij soms die wasmachine cadeau hebben gedaan. Ehm, nee…

Bij Adziwa wordt er ook elke zondag een kerkdienst gehouden. Ik ben daar 2x geweest en is erg leuk om mee te maken. De dienst duurt 3,5 uur, maar voelt zeker niet zo lang. De pastor preekt in het Engels, en alles wordt dan in het Chichewa vertaald. Vervolgens zijn er een paar kleine koortjes die elk 3-4 nummers zingen. Dit klinkt zo anders dan de muziek die wij kennen, en is niet te omschrijven in woorden. Dus ik raad je aan om even het filmpje te bekijken onder ‘videos’. Ook het stemvolume wat deze mensen hebben is iets om jaloers op te worden. Als ze met de hele gemeente gaan zingen, gaat iedereen helemaal los en er wordt wat af gedanst. Wij swingen maar een beetje ongemakkelijk mee. Als het tijd is om te bidden, bidt iedereen voor zichzelf hardop. Het is een heel gegons in de zaal en iedereen doet dit met volle overgave. Wat een mooie ervaring om een echte Afrikaanse kerkdienst mee te maken!

Ik nu kan ik thuis alleen nog maar nagenieten! Ik heb inmiddels een selectie gemaakt van mijn foto’s. Dus vind je het leuk om ze te zien? Ik heb de komende 1,5 week nog vrij. 1 November start ik met mijn nieuwe baan bij het Prinses Maxima Centrum, dus op naar het volgende avontuur!

Leuk dat je de afgelopen 2 maanden met me hebt meegelezen!

Zikomo kwambiri!

Op safari in Zambia

Ik ben net terug van een weekend safari in Zambia, en wat was dat mooi! Dit was wel een van de hoogtepunten van mijn hele reis! We zijn donderdagochtend vroeg vertrokken en waren begin van de middag bij ons tentenkamp in het National Park South Luangwa in Zambia. Onderweg begonnen we het steeds warmer te krijgen en bij aankomst snapten we ook waarom. De thermometer stond op 39oC. De tenten staan langs de oever van de Luangwa river. In de rivier zitten veel nijlpaarden en krokodillen. Ook steken er regelmatig olifanten over, nu de rivier laag staat in het droge seizoen. De rest van de middag hebben we bij het zwembad doorgebracht, natuurlijk met uitzicht op de rivier. Je hoort heel regelmatig de nijlpaarden brullen en knorren. Zodra het donker wordt krijgen we een escort als je ergens heen wilt lopen. Als we naar de wc willen is dit inderdaad duidelijk: er staat een nijlpaard op ons pad te grazen en we moeten even omlopen. ’s Nachts komt dit nijlpaard ons bij onze tent opzoeken, en staat daar lekker naast me te grazen terwijl ik in mijn bed lig.

De volgende ochtend werden we om 5u gewekt, want we gaan om 6u op safari. De auto moet nog even aangeduwd worden, maar er wordt ons verzekerd dat we in de bush geen problemen gaan krijgen. We zien gelijk al veel wild: veel olifanten, impala’s, giraffen, zebra’s en nog zoveel meer! Dan horen we van andere bezoekers van 2 leeuwen die dichtbij zijn gesignaleerd. We rijden er heen en ze liggen er inderdaad mooi bij! Het zijn een vrouwtje en een jong mannetje. Dan zijn we er ook nog getuige van dat er jonge leeuwtjes worden gemaakt. Zo lang het vrouwtje loops is, schijnen ze dit elkaar kwartier te doen. Ook komen we langs het karkas van een giraf waar de gieren van aan het eten zijn. De lucht die daar hangt is niet te harden… Dan wordt de gids gebeld dat er ergens een jachtluipaard is gesignaleerd. We gaan op zoek en het moment dat ik die voor het eerst in de boom zag liggen was misschien wel het hoogtepunt van deze safari. Dit had ik gehoopt, maar niet echt verwacht!

Tijdens de ergste hitte nemen wij ook een siesta aan het zwembad. Om 16u vertrekken we weer. We zoeken de leeuwen weer op, en ook het jachtluipaard. Als we even bij het jachtluipaard hebben gestaan en net willen vertrekken komt er beweging in en we zien hem uit de boom klimmen. We rijden er even achteraan in de hoop dat hij gaat jagen. We stoppen even op het pad om te zien waar hij heen gaat en dan krijgen we ineens de motor niet meer gestart. Daar sta je dan in de Afrikaanse bush, met de motorkap open, naast een jachtluipaard en het wordt nu al snel donker. Dit was blijkbaar dezelfde auto als vanochtend. Er wordt gebeld om ons door een andere auto te laten ophalen. We maken er maar wat van en zitten in de auto in het donker popcorn te eten. Na 3 kwartier komt er een andere safariauto waarvan de chauffeur vindt dat we toch even moeten proberen om te duwen. Dus hup, wij allemaal de auto uit en zij helpen even duwen. En ineens gaat de motor weer aan, we kunnen verder! We zijn hierdoor helaas wel het jachtluipaard uit het oog verloren.

Die nacht word ik een keer wakker van wat geluid. Als ik iets meer bij mijn positieven kom besef ik dat er weer een nijlpaard lekker smakkend naast me staat. Om 5u word ik ruw gestoord in mijn slaap van de wake-up-call en om 6u gaan we weer op pad. We kunnen na deze safari ook een hyena van ons lijstje afstrepen. Onderweg zien we ineens een leeuw onder de bomen liggen. Dit blijkt hetzelfde mannetje van gisteren te zijn. We herkennen hem aan een verwonding van een stropersstrik. Hij heeft nu wel zijn vrouwtje verlaten. Tijdens de avondsafari zien we 2 grote groepen buffels, veel hyena’s en 4 leeuwen in de buurt van een buffel-karkas, die ze een paar dagen eerder hebben gedood.

Al met al hebben we een heel mooi weekend gehad! We hebben veel dieren gezien in een prachtige omgeving! En nu ik het jachtluipaard heb gezien, kan ik ook zeggen dat ik de big 5 van Afrika heb gespot.

En dan resten er nu nog 2 weken in Afrika. De tijd is snel gegaan, maar inmiddels heb ik ook wel weer zin om naar huis te gaan en jullie allemaal weer te zien en spreken. Maar eerst ga ik nog 2 weken hier genieten van de kinderen en mensen op mijn project! En ook van het Afrikaanse leven. Zo stond ik net nog mijn ondergoed met de hand met mijn hoofdlampje op te wassen. Want ja, een wasmachine hebben we hier niet en stroom ook niet op dit moment.

Ook heb ik eindelijk een paar foto’s geupload, dus geniet ook van de plaatjes die er nu bij staan!

Leven in Malawi

Inmiddels ga ik al ruim 2 weken naar Adziwa care. Ik begin er steeds meer in te komen, al blijft het nog steeds wennen. Ik moet zeggen dat de taalbarriere mij nog wel erg tegenvalt. De kinderen spreken hooguit wat losse woorden Engels, dus ik kan ze niks duidelijk maken. Het is dat ook lastig om eens een spelletje met ze te gaan doen, want je kan ze niet uitleggen wat de bedoeling is. Sinds een week ga ik samen met Joelle naar het project, ook een Nederlandse vrijwilliger. Dat maakt het al iets makkelijker. Dan kunnen we het in ieder geval bij elkaar voordoen wat de bedoeling is. Ik had die taalbarierre natuurlijk wel van te voren bedacht, maar had er niet bij stil gestaan dat dat zo’n uitdaging zou zijn.

Ik dacht dat ik tijdens mijn reis al wel redelijk aan het Afrikaanse tempo was gewend. Het Afrikaans kwartiertje is mij ook niet altijd even vreemd... Maar op het project ligt het tempo soms nog wel wat lager, al wordt dat tegengegaan door piekmomenten. De medewerkers zitten nogal eens gezellig bij elkaar en kletsen wat af. Naar mijn idee vullen ze daar soms de helft van de dag mee. Dat kunnen wij ons echt niet voorstellen dat onze baas dat goed zou vinden. Die gesprekken gaan allemaal in het Chichewa, dus wij bakken daar niks van. Joelle en ik zijn nu met een aantal muurschilderingen gestart. Zo zijn wij weer even lekker bezig en laten we ook nog wat moois achter. We hebben net een muurschildering van Nijntje afgemaakt en zijn gestart met een Winnie the Pooh. Er staat ook nog een alfabet op de planning die ze dan ook tijdens de lessen kunnen gebruiken. Ik word hier nog eens creatief.

De kinderen zijn hier al snel tevreden. Ze kunnen tijden zoet zijn met een klapspelletje. Ik leer hier ook een Malawiaans klapspelletje van ze. Als ik één kind een keer optil en heen en weer zwaai willen ze vervolgens allemaal. Als wij aan het schilderen zijn hebben wij ook al snel toeschouwers en kunnen ze minutenlang staan kijken hoe wij schilderen. Er is weinig speelgoed en er wordt gespeeld met dingen die in onze ogen afval zijn en vaak ook gevaarlijk. Zo wordt er regelmatig gespeeld met plastic zakjes of een spijker die ze op de grond vinden en gevoetbald met een leeg pakje drinken. Een bal wordt gemaakt van plastic zakjes en elastiekjes.

Dat afval vind je dan ook echt overal. Ik heb in heel Lilongwe tot nu toe nog maar 1 prullenbak op straat zien staan. De mensen laten overal hun afval achter en gooien dit zo uit het raampje van de bus. En er zit heel veel in plastic zakjes verpakt, dus echt overal vind je plastic. Diegene die wel hun afval inzamelen verbranden dit ook vaak nog zelf. Je ziet dus regelmatig kleine brandjes langs de weg en je kan je ook voorstellen wat voor lucht daar vanaf komt. Daarnaast rijden hier ook niet de nieuwste auto’s rond en heeft het al maanden niet geregend, dus er hangt veel stof in de lucht. Wij zijn hier in huis nu dus met z’n allen permanent verkouden en mijn voeten zijn al niet meer schoon te krijgen.

Wij zitten ’s avonds vaak met de kaarsjes aan. Soms omdat het nodig is, soms omdat het veel gezelliger is. Er is een tekort aan elektriciteit in Malawi, dus wordt er regelmatig een wijk of gebied van elektriciteit afgesloten. Dit gebeurt dagelijks en dan zit je voor zo’n 6 uur zonder stroom. Er zou een schema moeten zijn wanneer je zonder stroom zou zitten. Maar dit schema wordt nogal op z’n Afrikaans genomen, dus eigenlijk weet je nooit wanneer je zonder stroom zit. Het klinkt misschien heel lastig, maar je went daar heel snel aan. Als de waterkoker het weer eens niet doet, zet je snel even een pannetje op het gasfornuis. Overal in huis staan kaarsen voor het geval je ’s avonds zonder stroom zit. De lamp in onze woonkamer geeft zo’n ongezellig wit licht dat wij regelmatig ’s avonds de lamp uit doen en de kaarsen aansteken. Heb je ’s avonds een keer stroom, is het nog niet goed. Het enige is dat de boiler het ook niet doet als er geen stroom is, dus met een beetje pech moet je dan onder een koude douche of maar zonder te douchen naar bed.

Je ligt hier elke avond ook al vroeg in bed, meestal tussen 20u en 21u. Maar daar staat tegenover dat we elke ochtend om 4.45u al door een ‘zingende’ imam worden gewekt. Met een beetje geluk slaap je dan daarna nog een uurtje, maar dan begint het toch al echt licht te worden. Wij wonen hier in een van de betere wijken van Lilongwe en iedereen heeft hier een hond. Als er hier één hond begint te blaffen of te janken gaan ze vervolgens allemaal in de buurt af. En ja, dat gebeurt ’s nachts ook nog wel eens. Mijn oordopjes zijn daar niet altijd tegen bestand.

Adziwa Care project

Mijn eerste week in Lilongwe zit erop, wat een indrukken! Allereerst overviel de drukte me een beetje, wat een mensen en wat een auto’s. En tussendoor fietsen en lopen er ook nog allemaal mensen over de weg. Het verkeer komt echt overal vandaan en krioelt door elkaar heen. Inmiddels begin ik daar een beetje aan te wennen, al blijft oversteken nog wel opletten. Ik kijk nog regelmatig de verkeerde kant op want ze rijden hier links. Nu kijk ik maar gewoon naar alle kanten 3x zodat ik zeker weet dat ik kan oversteken. Ik ben op de eerste dag een beetje wegwijs gemaakt in de stad, over waar de bank is, de markt en de supermarkt enzo. Ook zijn we bij de chitentjemarkt geweest, de lapjesmarkt van Lilongwe. Hier liggen de lappen stof in allerlei vrolijke kleuren en patronen. Ik koop ook 2 chitentjes om op het project als omslagdoek te dragen. Zo blijft je eigen kleding een stuk schoner. Het is nogal stoffig op het project en die kinderhandjes zijn ook niet altijd even schoon.

Ik ga meewerken op het project Adziwa care. Adziwa is in 1999 opgericht vanuit de Baptist Church als weeshuis. Een jaar later wilden ze zich meer gaan richten om weeskinderen in een gezinssituatie op te laten groeien. Ze zijn toen gestart met het bouwen van huisjes waar (meestal) familieleden van de overleden ouders met de weeskinderen kunnen gaan wonen. Inmiddels bieden ze opvang aan voor de gehele wijk. Adziwa care is een preschool, het meest vergelijkbaar met een peuterspeelzaal. De kinderen die hier komen zijn tussen de 1 en 5 jaar oud. Vanaf 6 jaar gaan ze naar de primary school. Ongeveer de helft van de kinderen die hier komen is wees, de andere helft heeft nog wel één of beide ouders. De lerares wijst mij een paar kinderen aan die wees zijn. Een van de jongetjes is het meest vrolijke jongetje van de groep, wat er al niet achter een lach kan schuilgaan…

De dag begint met een uurtje les. Hierin wordt bijvoorbeeld de kleuren in het Engels geoefend en wordt er wat gezongen. Die lessen gaan wel heel anders dan bij ons. De lerares heeft een twisterspel en wijst de kleur aan en roept dan de kleur in het Engels. Dat moeten de kinderen dan herhalen, en zij roepen dat dan ook heel hard. Als de lerares mij vraagt om de kleuren voor te zeggen, doe ik dat op een iets normaler stemvolume. En de kinderen herhalen mij ook direct op een normaal volume. Ook het zingen en bidden gaat allemaal erg schreeuwerig. Ik vraag of de lerares “read your Bible, pray ev’ry day” kent. Ze kent het niet, maar vindt het een mooie liedje en wil het aan de kinderen leren. We zingen het liedje heel vaak, met de gebaren erbij. De lerares kan alleen de R aan het begin van een woord niet zo goed zeggen, dus de kinderen leren nu “lead your Bible”. Ik probeer maar extra hard die R mee te zingen zodat ze het toch nog goed aanleren.

Dan is het pauze en krijgen de kinderen hun zelf meegebrachte snack. Ze komen dan allemaal met hun tas voor ons staan en wij mogen de snacks uit hun tas halen. Daarna hebben ze tijd om te spelen, tot de maaltijd klaar is. De kinderen krijgen om dag nsima of rijst, aangevuld met een (in mijn ogen) heel klein beetje groenten en vleesvervanger. Nsima wordt hier heel veel gegeten omdat het zo goedkoop is en erg voedzaam. Het is een dikke brij van maismeel. Die nsima ligt bij mij vaak als een blok in mijn maag. Op de dagen dat er rijst is gaat er een gejuich als de kinderen de pan voorbij zien komen: “Mpunga, mpunga, mpunga!” Ze krijgen allemaal een bord vol en eten daar flink van. Het valt mij op dat ze allemaal heel veel eten en er zijn kinderen die bij anderen de restjes gaan halen. Voor sommige kinderen zal dit de enige maaltijd op een dag zijn.

De kinderen spelen weer terwijl de afwas wordt gedaan en de vloer wordt aangeveegd. En dat zijn geen bezems zoals wij ze kennen. Dat doe je hier gebukt met een takkenbosje, bij elkaar gehouden met een stukje plastic. Daarna worden de kinderen die schone kleding mee hebben omgekleed. Het idee erachter is dat het hier zo stoffig is dat de kinderen dan weer schoon zijn om naar huis te gaan. Maar ja, daarna gaan ze weer buiten spelen en vliegt het stof weer om hun oren. En eerlijk gezegd vraag ik me af of het bij hun thuis minder stoffig is. Ik speel ’s middags wat mee met de kinderen. Ik word als klimrek gebruikt. En ze willen allemaal mijn handen vasthouden. Ze zitten dan te voelen aan mijn handen en trekken aan mijn vingers, dus ik krijg elke dag een gratis handmassage. Ineens hoor ik een jongetje weer "read your Bible, pray ev'ry day" zingen, of in ieder geval iets wat erop lijkt. De kinderen proberen mij van alles in het Chichewa te vertellen, maar ik kan alleen maar wat glazig terugkijken. Ze blijven het maar herhalen en begrijpen niet waarom ik er niet op reageer. Ze spreken hooguit een paar woorden Engels (vooral kleuren en cijfers) dus ik kan ze ook niet uitleggen dat ik ze niet snap. Heel soms begrijp ik ze (denk ik) wel door wat gebaren die ze maken of wat aan te wijzen.

Afgelopen week waren er zo’n 25-30 kinderen. Op dit moment wordt het lokaal voor de jongere groep verbouwd, dus alle kinderen zitten bij elkaar. Het was afgelopen week nog vakantie in Lilongwe en maandag beginnen de scholen weer. Het zal dan ook bij Adziwa een stuk drukker gaan worden, beide groepen zo’n 40-50 kinderen. Ik ben benieuwd!

De reis met de minibus is elke dag weer een avontuur. Het lijkt er soms dat ze een wedstrijdje wie er de meeste mensen in de bus krijgt. Je gaat ergens langs de weg staan en wacht tot er een minibus voorbij komt die nog plaats heeft. En anders wordt er wel plaats voor je gemaakt en kan je nog wel ergens tussen. Het is maar goed dat ik niet al te dikke billen heb. Ze hebben me een keer halverwege uit de bus willen zetten, omdat ze niet langs de plek zouden gaan waar ik heen moest. Daar was ik nogal verbaasd over omdat alle bussen die richting Kauma langs Adziwa gaan. Ik had ook al een paar keer duidelijk gezegd dat ik naar Adziwa moest. Ik laat ze nu maar google maps zien en dan snappen ze dat ik naar Adziwa moet; daar komen ze wel langs. Die klemtoon kan best ingewikkeld zijn... Als ik vertrek bij Adziwa en op het pad loop richting de weg waar de minibussen rijden, komen ze me regelmatig al halen. Bij mijn overstap komen er dagelijks heel veel mannen op me af die mij in hun bus proberen te krijgen. Het is dan de sport om de volste te kiezen, zodat hij zo snel mogelijk vertrekt. Mijn reis kost normaal gesproken 300 kwacha. Ik probeer zo veel mogelijk gepast te betalen. Op een dag wordt mij gevraagd nog 200 kwacha bij te leggen. Er barst direct een discussie in de bus los waar iedereen zich mee bemoeit. Ik begrijp eruit dat ze het er totaal niet mee eens dat mij zoveel wordt berekend. De man geeft het een beetje op en vraagt mij dan om 100 kwacha extra. Die geef ik hem maar, het gaat hier om €0,12. Ik zeg elke dag duidelijk waar ik eruit wil, maar ik heb ze nogal eens op het laatste moment aan hun jasje moeten trekken om te stoppen. Er wordt dan een noodstop gemaakt en ik word er in de berm uitgezet.

Afgelopen week zat ik nog alleen in huis, maar gisteren is er een ook een andere vrijwilliger (uit Noorwegen) aangekomen. Komende week arriveren er nog meer anderen, dus het gaat vast gezellig worden!

Rondreis door Malawi

Het is alweer een tijd geleden dat ik wat van me heb laten horen en ik zit weer binnen een beter internetbereik, dus hoogste tijd voor een update! Ik heb bij de vorige blog nog geprobeerd om foto’s te uploaden, maar dat was niet te doen met deze internetsnelheid. Wie weet, komt er nog eens een nieuwe poging als het wat soepeler gaat.

Ik heb in Liwonde National park een jeep- en bootsafari gedaan. Vooral de bootsafari was een leuke belevenis. Ze bieden ook kanotochten aan, maar dat leek mij niet zo’n veilig idee, als je opzoek gaat naar nijlpaarden en krokodillen. Ik heb dus maar voor het motorbootje gekozen. Je vaart echt tussen de nijlpaarden door en langs de kant zie je al het wild lopen en veel mooie vogels, inclusief de indrukwekkend grote visarend. In Liwonde leven vooral veel olifanten, en daarnaast zie ik veel bavianen,buffels, kudu’s, impala’s, bushbocks, waterbocks en warthogs. Op de kant lagen een paar krokodillen lekker te zonnen. We hebben nog hard gezocht naar de leeuwen en jachtluipaarden, maar we moesten het helaas alleen met pootafdrukken doen. Ik sliep deze dagen in een lodge binnen de omheining van het park. Vanuit mijn bed zag ik op de laatste ochtend de olifanten heerlijk van de boompjes rond mijn boomhut snoepen.

Daarna volgt mijn eerste minibus ervaring. Ja, die beroemde volgeprakte busjes van Afrika waarin alles kan en er altijd nog meer bij kan. Ik zit knusjes op de achterbank. Waar volgens Nederlandse maatstaven maar 12 mensen in passen, pasten er hier toch zeker 25 in, inclusief alle bagage die iedereen meeneemt. In zit met mijn knieën in mijn nek, want onder mij liggen een paar rieten manden. De achterklep is dichtgebonden met een touwtje. Bij zo ongeveer elke stop moeten die rieten manden eruit. Mijn buurman gaat dan op het bankje staan, zodat ik mijn voeten op zijn plek kan leggen en dan kunnen die manden eruit geschoven worden. En we stoppen zo ongeveer elke kilometer, dus dat schiet lekker op. Er klinkt ook regelmatig gekakel en gekraai (letterlijk én figuurlijk) door de bus. Nadat ik wat brommertaxi’s heb afgeslagen word ik met de minibus bij de haven van Monkey Bay afgeleverd. Er tegenover ligt mijn volgende hostel.

Ik was in eerste instantie van plan om een ferry van 2 dagen naar het noorden van Malawi te nemen, maar op het laatste moment gooi ik toch mijn plannen om. Ik heb de afgelopen dagen weinig/ geen andere reizigers gezien en ik heb behoefte aan contact. Op de ferry is het zeer de vraag of je andere backpackers tegen gaat komen. Dus ik besluit de volgende dag af te reizen naar Cape Maclear, de Cote Azur van Malawi. Ik had nooit van mezelf verwacht dat ik heel graag de uber-toeristische plekken wil opzoeken, maar nu keek ik daar gewoon even naar uit. En ja hoor, hier kwam ik gelijk de eerste Nederlanders tegen. Dit was een dagje sociaal doen en relaxed aan Lake Malawi liggen en een avondje spelletjes doen met een paar andere meiden. De volgende dag heb ik samen met een Nederlandse jongen een village tour gedaan door het authentieke Cape Maclear. Het is een visserdorpje en hier zijn lokale mensen overal bezig om netten te repareren, en vis te roken en drogen. Wat een wereld van verschil tussen dit lokale dorp en het stuk wat voor toerisme is gereserveerd. De tour eindigt met een maaltijd bij een familie thuis. Ik mag de nsima maken. Nu krijg ik te horen dat ik het heel goed doe, alsof ik het vaker heb gedaan. Er zit dus progressie in, daar ik de vorige keer nog keihard werd uitgelachen. Het enige puntje van kritiek was dat ik de lepel op de mannen-manier vast had…

De volgende dag is het een lange reisdag naar Nkhata Bay. Na een busrit van totaal 11 uur kom ik er eindelijk (helemaal gebroken) aan. In dit hostel/volunteerproject ontmoet ik Evelien, een Nederlandse vrijwilligster. Wij gaan samen een 3-daagse kayaktour doen, samen met 2 gidsen. ’s Avonds wordt er voor ons gekookt op een kampvuur en worden de tentjes op een strandje opgezet. Het klinkt en begint allemaal erg relaxed! Het is een tocht van zo’n 40 km langs de kust van Lake Malawi. We varen langs allerlei afgelegen vissersdorpjes en de mooie kust en bergen. Bijna overal verspreid staan huisjes en uit al die huisjes komen kinderen rennen. We worden deze dagen wat toegejuicht met azungu azungu! (het meervoud van mzungu). En we blijven maar zwaaien. Wij zijn echt de attractie van de week voor deze kinderen. Een keer was ontvangst wel wat anders. De kinderen rennen gillend weg, de berg op. De gids vertelt dat hun moeder had gezegd dat ze niet naar het water mochten. En nu worden ze bang gemaakt dat die azungu ze komen halen. Over discriminatie en de zwarte piet-discussie gesproken. ;-) In Lake Malawi zitten heel veel prachtige vissen. Tijdens het snorkelen zie je in één oogopslag zo wel honderd mooi-gekleurde visjes. We komen onderweg ook nogal eens oude volgeprakte bootjes tegen. Deze Middellandse zeepraktijken zijn hier dus de normaalste zaak van de wereld…

De eerste dag zitten Evelien en ik rustig kabbelend en kwebbelend samen in een kayak. De tweede dag moeten we ineens de rokken aan (die het gat van de kayak bedekken) en mogen we niet meer samen in een kayak. Direct na mijn lancering snappen we waarom. De rollende golven komen zo ongeveer tot mijn nek en bij de eerste golf schiet mijn rok al los. De kayak loopt dus direct al helemaal vol met water. Zo’n 50 meter uit de kust ligt een vissersbootje, dus we kayakken snel daar naar toe. Ik moet in die boot klauteren en beide kayaks worden gehoosd. Iets verder uit de kust zijn de golven nog steeds hoog, maar wel goed te doen. Als we op de derde dag bij onze eindbestemming aankomen is het nog wel even spannend om het strandje op te varen tussen alle rotsen door. Met deze golven zie je rotsen niet goed liggen. De eigenaar van de lodge vertelt ons later dat hij nogal verbaasd was dat wij met dit weer met de kayak aankwamen. Hij ziet niet vaak zo’n ruig meer. Het is dus blijkbaar toch wel stoer wat wij gedaan hebben. We hebben nu in ieder geval ook gelijk het zeekayakken een keer meegemaakt.:-)

De volgende dag gaan we met een 4x4 terug. De kayaks worden met de waslijn op het dak vastgebonden. Onderweg komen we een politiecontrole tegen (die staan hier op vaste plekken langs de weg). De gordels worden nu dus even netjes omgedaan. De politieagent bekijkt die kayaks eens en als hij hoort dat wij van Nkhata bay naar Ususya zijn gekayakt valt hij bijna om van verbazing: zo’n afstand in 3 dagen? Dat kan helemaal niet! Nou, wij dus wel. :) Even later valt op de helling ineens de motor uit. Er wordt ons even heel koel gemeld dat de benzine op is. Daar sta je dan op een helling en geen benzinestation in de buurt. Maar in Afrika hoef je je hier geen zorgen om te maken; er zijn vast wel mensen die ons wat benzine willen verkopen. We weten nog net de top van de helling te halen en dan rollen we naar beneden. En inderdaad, als we wat mensen vragen om benzine komt er iemand met wat PETflessen aanlopen. 5 Liter benzine later, en we kunnen weer verder.

Dan volgen nog 2 dagen uitrusten. Elke ochtend schrik hier in bed op als er een aap bovenop het dak van mijn hutje springt. Inmiddels ben ik in Lilongwe aangekomen. Morgen krijg ik een korte kennismaking op mijn project en een citytour door Lilongwe en vanaf woensdag ga ik naar het project voor vrijwilligerswerk. Ik ben benieuwd!

De eerste week in Zomba

Inmiddels ben ik alweer bijna een week in Malawi, dus ik ben alweer op 1/9^e van mijn reis. De eerste dag in Malawi wil ik even relaxed bijkomen van de reis. Annelies, de Nederlandse eigenaar van het hostel , heeft wat boodschappen in Zomba te doen en ik loop met haar even mee de stad in. Annelies laat onderweg wat dingen zien in Zomba en legt veel uit hoe dingen in Malawi werken. Het is fijn om zo even wat wegwijs gemaakt te worden in een onbekend land! ’s Middags wil ik weer even alleen naar de supermarkt lopen om water te kopen. Bij de supermarkt kom ik 2 Japanse jongens uit het hostel tegen, samen met Isaac, de vaste gids. Zij vertellen me dat ze samen met Isaac boodschappen gaan doen en dan bij iemand thuis in een dorpje gaan koken en eten. Ze vragen of ik mee ga. Tsja, ach, waarom niet? De kip hebben ze al op de markt gekocht, die ligt al in de kofferbak met zijn poten aan elkaar gebonden. In de supermarkt kopen we nog wat water, maismeel, tomaten en uien. Dan stap ik bij de jongens in de (huur)auto en Isaac wijst ons de weg. De kinderen uit het dorp komen allemaal nieuwsgierig kijken als we uitstappen. We blijken bij de zus van de vrouw van Isaac te zijn. Zijn vrouw en zoontje van 5 maanden zijn er ook, evenals andere familieleden en vrienden. Een jongetje van 10 jaar slacht de kip voor ons, onder begeleiding van Isaac. Ja, inderdaad, dat ik hier al gelijk getuige van ben op dag 1 van mijn verblijf in Malawi, dat belooft wat voor de komende maanden. J De kip maakt niet veel protest, ik had dat erger verwacht. Inmiddels hebben we al zo ongeveer alle kinderen van het dorp om ons heen verzameld. Van het maismeel wordt nsima gemaakt, een dikke pap. Ik mag ook even in de nsima roeren. Dat gaat best zwaar in zo’n dikke pap en ik word dan ook echt kei-hard uitgelachen door de kinderen. We gaan naar binnen om te eten en we gaan op de bank zitten. Maar dan word ik weer weggestuurd. Ik moet een kamer verderop bij de vrouwen op de grond gaan zitten. De nsima pak je met je handen en daar rol je een bolletje van en dan pluk je ook nog een stukje kip. Het is bijna niet te doen, want is het hartstikke heet. Zij hebben er geen last van, maar ja, zij pakken ook gewoon de potten van het vuur met hun blote handen. Dat was al een enerverende eerst dag!

De dagen erna heb ik wat excursies in de omgeving van Zomba gedaan. Ik heb een wandeling over Zomba plateau gemaakt, een mooie heuvel naast Zomba. Op de uitzichtspunten heb je mooi zicht over Zomba. Om daar te komen hebben we eerst een wandeling door de jungle gemaakt. We kwamen langs wat watervallen, waarvan er eentje de Maria falls heet, waarschijnlijk vernoemd naar een bezoeker of local. Isaac vertelt dat we later nog een waterval tegenkomen die nog geen naam heeft. Dus ik stel voor om die de Lieneke-waterval te noemen, dus bij deze. Ik ben benieuwd hoeveel verschillende namen deze waterval al heeft gehad in de afgelopen jaren. J

Terug in de stad wil ik even naar de bank lopen om te pinnen. Bij de bank staat een lange rij voor het pinautomaat. Ik sluit achteraan aan. Er zijn 3 pinautomaten, maar daarvan hebben er 2 geen cash meer om uit te geven. Op het moment dat ik voor de enige werkende sta stop ik mijn pas erin. Die wordt er weer uitgespuugd, en dan is deze ook out of order. Na mijn bezoekje aan de supermarkt staat er weer een lange rij, dus dat zou betekenen dat er nu wel weer geld in moet zitten. Het is zo’n drukte dat ik denk dat het vandaag pay-day is. Alles wat je hier koopt reken je contant af. Het schijnt ook dat de bankautomaten in de rest van Malawi schaars zijn, dus tijdens de verdere week loop ik nog een paar keer langs de bank. Ik wil in ieder geval genoeg geld bij me hebben voor de komende 1,5 week. Het grootste biljet wat hier bestaat is 2000 kwacha, zo’n €2,40. Je kan je dus voorstellen dat ik inmiddels met een paar cm geld rondloop. J

Zaterdag ga ik naar de Chikale pillars en Chilemwe tree. Normaalgesproken doen ze deze excursie met een 4x4. Isaac heeft geen 4x4 kunnen regelen, dus nu gaan we met een gewone auto. We moeten via een andere weg en rijden dus wel om. Ik zit achterin de taxi en ineens hoor ik wat achter me. Er blijken 4 kippen achterin de auto te liggen. Dit is dus heel normaal in Malawi. We zouden ergens rechts moeten, een klein weggetje in. Isaac en de taxichauffeur weten niet precies waar dat is en Isaac zit een paar keer te bellen. We rijden een zijweggetje in en vragen aan iemand de weg. Een vrouw komt aanlopen en houdt een heel verhaal. De kinderen zijn intussen achter haar aan gerend en krijgen mij in het oog. Alleen de voorraampjes staan open en ze gaan zo staan dat ze mij kunnen blijven aanstaren. Ik hoor en zie ze steeds mzungu fluisteren. Het blijkt dat de vrouw allemaal andere namen noemt dan diegene aan de telefoon en we hebben de verkeerde weg genomen. We nemen een volgend zijweggetje en komen weer langs allerlei hutjes. Iedereen legt letterlijk zijn werk neer en staart naar de auto die voorbij rijdt. Een paar kinderen rennen mee. Ze zien hier waarschijnlijk bijna nooit auto’s. De Chikale pillars zijn pilaren van compact zand. Het is ooit een berg/ heuvel geweest die is weggespoeld. De pilaren zijn restanten die zijn blijven staan. Het is een bijzonder landschap om te zien. De taxichauffeur koopt een zak houtskool, dus de kippen hebben nog minder ruimte. Ik vraag me nu wel af wat zieliger is: die kippen bij ons op een kluitje of een paar kippen in kleine warme kofferbak met hun poten aan elkaar gebonden… Hierna rijden we naar de Chilemwe tree. Dit is een vijgenboom die ooit als één boom is begonnen, maar nu is uitgegroeid tot een heel bos. De takken zijn steeds weer ondergronds gegroeid en hebben zo weer wortels gevormd. Ook heel mooi om te zien!

Mijn laatste dag in Zomba ga in naar een tea estate. Het is een stukje rijden en ineens is het hele landschap groen en zie je overal theeplanten. We krijgen een rondleiding over de theeplantage. Dit is heel interessante om te zien, voor zo’n thee-grootverbruiker als ik. J Daarna krijgen we een high tea in een Engels landhuis. Het komt ineens allemaal heel Brits over. Dit zijn waarschijnlijk nog restanten uit de tijd dat Malawi een Britse kolonie was. Het is heel apart om deze sfeer te ervaren.

Inmiddels ben ik in Liwonde National Park aangekomen. Ik heb vanmiddag een middag gerelaxed op het uitkijkpunt van de lodge. Er zijn hier wat bushbokken, kudu’s en een impala langs komen hobbelen. En er zitten hier heel veel vogels. Ik slaap hier in een heuse boomhut en hoor hier alle bushgeluiden. Morgen ga ik op safari en hoop ik nog meer mooie dieren te zien!

Welcome to Malawi

Mijn moeder en zusje brengen mij op Schiphol. Ik kan mijn bagage direct afgeven en ook bij de controle direct doorlopen. Mijn rugzak is nog even verdacht, maar mag toch mee, gelukkig! Na 20 minuten zit ik al bij de gate. Zo vlot heb ik het nog nooit meegemaakt! Bij de gate zit ik naast de loopband en mag nu 2 uur lang “mind your step” aanhoren, gezellig. ;-) Er is nog een gatewijziging en bij de nieuwe gate zie ik mijn backpack het vliegtuig in gaan. Die eerste stap is alvast goed gegaan! We stijgen mooi op tijd op en als snel zitten we boven de wolken.

In Frankfurt is mijn eerste overstap en moet van gate A1 naar Z69. Dit klinkt als het ene uiterste naar het andere uiterste. Het was ook een flinke wandeling maar hier kan ik ook overal heel vlot doorlopen. We zouden om 22u moeten vertrekken, maar stijgen uiteindelijk pas 22.50u op. Mijn overstap in Johannesburg is al niet al te ruim en terwijl we daar staan te wachten zie ik de verwachte aankomsttijd alsmaar opschuiven... Als ik dat nog maar haal!

Voor in een vliegtuigstoel slaap ik deze nacht nog eigenlijk heel goed. Om 8.40u landen we en ik zou 9.15u al moeten boarden op mijn volgende vlucht. Ik loop zo snel mogelijk, maar opeens kom ik in een lange rij terecht. Ik ben maar zo asociaal om die rij voorbij te lopen want ik zie het al gebeuren dat ik hierdoor mijn volgende vlucht ga missen. Ik laat iemand mijn boardingpas zien met de mededeling dat ik over 5-10 minuten al moet boarden en mag dan ook snel door. En ik kan gelijk doorlopen bij het boarden. Pfoe, gelukkig nog net gehaald! In Blantyre land je op een open stuk asfalt. We gaan een heel aftands gebouwtje in waar verschillende loketjes zijn. Dit duurt vrij lang. Buiten wordt alle bagage op een lopende band gelegd die door een raam naar binnen gaat en gelijk op de bagageband terecht komt. Dit klinkt heel efficiënt, maar ging zeer chaotisch. Ik vond mijn backpack ergens op de grond tussen 20 andere koffers die een ander er al af gehaald had. Ik moet eerst langs de douane om een karretje te halen, maar niemand kijkt me aan. Als ik daar met mijn backpack op een karretje loop komt er iemand op me af die vraagt of ik wat aan te geven heb? Nou, nee. Maar wat zit er dan in die zak? Mijn backpack. En wat zit daar dan in? Kleding en shampoo enzo. Er wordt even bedenkelijk gekeken, maar ik mag toch doorlopen.

Buiten zie ik gelijk iemand met een bordje: “ Welcome to Malawi LIENEKE” Dat is nog eens mooi welkom! Taxichauffeur Tonny brengt me bij hostel Pakachere. Het is nog zo’n 1,5 uur rijden. We nemen de shortcut naar Zomba over een onverharde weg. Op een gegeven moment staat er een vrachtwagen midden op de weg. In de verte zien we een steengroeve liggen. Het blijkt dat ze een stuk tot ontploffing willen brengen en dan zetten ze de weg even af. En ja hoor, even later zien en horen we de explosie en mogen we weer doorrijden door de stofwolk. Bij het hostel reorganiseer ik even alles en ga dan buiten zitten. Het tijd om te relaxen, de vakantie is begonnen! :-)